«Η καθημερινότητα στο σχολείο άλλαξε. Κάθε πρωί οι αφηγήσεις των
παιδιών δεν έχουν να κάνουν με τι είδαν, τι άκουσαν από τον κόσμο, αλλά
με τις οικογενειακές καταστάσεις που βιώνουν: την ανέχεια, την ανεργία,
την απόλυση.Στα διαλείμματα παιδιά δεν έχουν μαζί τους ένα κουλούρι, το μεσημεριανό φαγητό στο ολοήμερο για κάποια είναι μονάχα μια φέτα ψωμί.Στο μάθημα φαίνονται τα αποτελέσματα της πολύωρης απουσίας των γονιών από το σπίτι, στη σωματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη, την ψυχική υγεία του παιδιού».
13 εκπαιδευτικοί του62ου Δημοτικού Σχολείου Πάτρας- με υπόμνημα -στο
προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων κατά την επίσκεψη του σχολείου τους ,
το οποίο αναφέρεται στην κατάσταση που βιώνουν στο χώρο της εκπαίδευσης.
Ειδικότερα το υπόμνημα , έχει ως εξής:
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Με την υποβολή του υπομνήματος αυτού θέλουμε να εκφράσουμε την απόγνωση που νιώθουμε όταν μέρα με τη μέρα ό,τι απέμεινε από τους μισθούς μας, μετά από τις επί δύο και πλέον χρόνια συνεχείς περικοπές, εξανεμίζεται από την ακρίβεια, καθώς και την ντροπή που νιώθουμε να δουλεύει στη διπλανή τάξη ο πρωτοδιόριστος συνάδελφός μας με αποδοχές 645 ευρώ. Ξέρουμε ότι σε λίγο θα «εξισωθούμε», οδηγούμενοι όλοι στην απόλυτη εξαθλίωση.
Τρομάζουμε στην ιδέα, ότι για να βγούμε στη σύνταξη θα πρέπει να βρισκόμαστε σε βαθιά γεράματα μέσα στις αίθουσες.
Αγανακτούμε, γιατί το δημόσιο σχολείο κατάντησε ο κατεξοχήν χώρος όπου κυριαρχούν οι μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς, η ωρομισθία, η μερική αναπλήρωση, κάθε μορφής «ευέλικτη» εργασία και ωράριο.
Αυτοσαρκαζόμαστε, όταν πρόκειται να διδάξουμε για την κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση, για την παροχή δωρεάν περίθαλψης στους πολίτες.
Απογοητευόμαστε, όταν τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης, ακόμα και για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Το σχολείο μας, αν και επιβαρύνθηκε οικονομικά, για να ξεπεραστεί προσωρινά το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης σχολικών βιβλίων κατά το προηγούμενο σχολικό έτος, έλαβε ως τώρα μόνο το ένα τρίτο της συνήθους επιχορήγησης. Παρά τη δεινή οικονομική μας κατάσταση, αναγκαζόμαστε σε αρκετές περιπτώσεις να πληρώνουμε εμείς, για τη στήριξη εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων είτε σε εποπτικό υλικό, αναλώσιμα ή εκτυπώσεις.
Όλες οι εκδηλώσεις του προηγούμενου έτους πραγματοποιήθηκαν με μηδενικό κόστος και με τη δική μας συνδρομή, για να μην καταφύγουμε σε χορηγούς, ώστε να διασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Με προσωπική κι εθελοντική δουλειά των γονέων βάψαμε το σχολείο, για να μπορέσουμε να υποδεχτούμε τους μαθητές μας σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον.
Μετατρέψαμε το γραφείο των δασκάλων σε αίθουσα διδασκαλίας, για να χωριστεί υπεράριθμο τμήμα και να μην υποχρεωθούν οι γονείς ν’ αναζητούν σχολεία που θα δεχτούν τα παιδιά τους.
Αγωνιζόμαστε καθημερινά να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του Αναλυτικού Προγράμματος, που κάποιοι σχεδίασαν σε πείσμα της επιστήμης, της ζωής και της φύσης, για να μην εξοντώνουμε παιδιά επτά χρονών με τόσα πολλά διδακτικά αντικείμενα την ημέρα και ανάλογες νέες προσεγγίσεις. Να καλύψουμε τις ιδιαίτερες ανάγκες παιδιών, να αντιμετωπίσουμε την πίεση των γονιών, που βιώνουν τα αδιέξοδα με την καλλιεργημένη πεποίθηση ότι η αποστήθιση και ο καταναγκασμός είναι η καλύτερη υποθήκη για το μέλλον των παιδιών τους.
Προειδοποιήσαμε σε όλους τους τόνους ότι η αναδιάταξη της ύλης, τα εγχειρήματα της «διαισθητικής», ή «πρακτικής» μάθησης, η ασύνδετη διαδοχή της ύλης οδηγούν στην αδυναμία αφομοίωσης, στην ημιμάθεια, τη σύγχυση, το άγχος, την απογοήτευση, την αποστροφή στο σχολείο και τη μάθηση.
Οι γονείς, εγκλωβισμένοι στη επιβληθείσα λογικής της ατομικής ευθύνης, κόβουν άλλες ανάγκες της οικογένειας για να συνεχίσουν να ταΐζουν το Μινώταυρο της δωρεάν παιδείας.
Η καθημερινότητα στο σχολείο άλλαξε. Κάθε πρωί οι αφηγήσεις των παιδιών δεν έχουν να κάνουν με τι είδαν, τι άκουσαν από τον κόσμο, αλλά με τις οικογενειακές καταστάσεις που βιώνουν: την ανέχεια, την ανεργία, την απόλυση.
Στα διαλείμματα παιδιά δεν έχουν μαζί τους ένα κουλούρι, το μεσημεριανό φαγητό στο ολοήμερο για κάποια είναι μονάχα μια φέτα ψωμί.
Στο μάθημα φαίνονται τα αποτελέσματα της πολύωρης απουσίας των γονιών από το σπίτι, στη σωματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη, την ψυχική υγεία του παιδιού.
Η μείωση του βιοτικού επιπέδου της οικογένειας έχει ως πρώτη συνέπεια τη στέρηση της πρόσβασης στον πολιτισμό, το βιβλίο, την ψυχαγωγία.
Όλα αυτά γεννούν το ερώτημα πώς μπορεί ένα παιδί να έχει οποιεσδήποτε επιδόσεις στο οποιοδήποτε σχολείο. Επιδόσεις, που θα αποτελέσουν το κριτήριο «αξιολόγησης» του εκπαιδευτικού. Αξιολόγησης, που εισάγει την πιο ακραία τεχνοκρατική αντίληψη και προσδίδει στο σχολείο χαρακτηριστικά ανταγωνιστικής επιχείρησης.
Επιδόσεις ίσον μονάδες μέτρησης, ίσον πιστοποιητικά ποιότητας της κάθε σχολικής μονάδας. Το αν τα παιδιά ασχολούνται με δραστηριότητες, με τον πολιτισμό, το θέατρο, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο, με έκδοση μαθητικών εφημερίδων, με κοινωνικές δράσεις, με προγράμματα προσέγγισης των επιστημών, των τεχνών είναι παντελώς αδιάφορο, μη μετρήσιμο.
Για τους περισσότερους εξ υμών, σύμφωνα με δηλώσεις τους, είμαστε φυγόπονοι, της ήσσονος προσπάθειας.
Δεν μας τρομάζουν οι χαρακτηρισμοί, οι απειλές. Μας τρομάζουν τα ποσοστά διαρροής από την υποχρεωτική εκπαίδευση που θα πολλαπλασιαστούν από τις καταργήσεις, συγχωνεύσεις, τα υπερπληθωρικά τμήματα, την κατάργηση της στήριξης, τα προβλήματα στις μεταφορές.
Μα πάνω απ’ όλα μας τρομάζει η σκέψη ότι οι μαθητές μας που θα παραμείνουν στην εκπαίδευση, που θα προχωρήσουν, που θα γίνουν επιστήμονες χάρη στις προσπάθειες των δασκάλων τους και των καθηγητών τους, τις θυσίες των οικογενειών τους, τον ιδρώτα του λαού μας, θα καταλήξουν μετανάστες.
Γι αυτό δεν μας μένει άλλη επιλογή από τον καθημερινό αγώνα μας μέσα στην τάξη, να διαπαιδαγωγήσουμε ελεύθερους ανθρώπους και από το χρέος μας να συνεχίσουμε τους αγώνες για την παιδεία των παιδιών του λαού μας σε ένα σχολείο αντάξιό του.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου
Με την υποβολή του υπομνήματος αυτού θέλουμε να εκφράσουμε την απόγνωση που νιώθουμε όταν μέρα με τη μέρα ό,τι απέμεινε από τους μισθούς μας, μετά από τις επί δύο και πλέον χρόνια συνεχείς περικοπές, εξανεμίζεται από την ακρίβεια, καθώς και την ντροπή που νιώθουμε να δουλεύει στη διπλανή τάξη ο πρωτοδιόριστος συνάδελφός μας με αποδοχές 645 ευρώ. Ξέρουμε ότι σε λίγο θα «εξισωθούμε», οδηγούμενοι όλοι στην απόλυτη εξαθλίωση.
Τρομάζουμε στην ιδέα, ότι για να βγούμε στη σύνταξη θα πρέπει να βρισκόμαστε σε βαθιά γεράματα μέσα στις αίθουσες.
Αγανακτούμε, γιατί το δημόσιο σχολείο κατάντησε ο κατεξοχήν χώρος όπου κυριαρχούν οι μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς, η ωρομισθία, η μερική αναπλήρωση, κάθε μορφής «ευέλικτη» εργασία και ωράριο.
Αυτοσαρκαζόμαστε, όταν πρόκειται να διδάξουμε για την κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση, για την παροχή δωρεάν περίθαλψης στους πολίτες.
Απογοητευόμαστε, όταν τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης, ακόμα και για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Το σχολείο μας, αν και επιβαρύνθηκε οικονομικά, για να ξεπεραστεί προσωρινά το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης σχολικών βιβλίων κατά το προηγούμενο σχολικό έτος, έλαβε ως τώρα μόνο το ένα τρίτο της συνήθους επιχορήγησης. Παρά τη δεινή οικονομική μας κατάσταση, αναγκαζόμαστε σε αρκετές περιπτώσεις να πληρώνουμε εμείς, για τη στήριξη εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων είτε σε εποπτικό υλικό, αναλώσιμα ή εκτυπώσεις.
Όλες οι εκδηλώσεις του προηγούμενου έτους πραγματοποιήθηκαν με μηδενικό κόστος και με τη δική μας συνδρομή, για να μην καταφύγουμε σε χορηγούς, ώστε να διασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Με προσωπική κι εθελοντική δουλειά των γονέων βάψαμε το σχολείο, για να μπορέσουμε να υποδεχτούμε τους μαθητές μας σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον.
Μετατρέψαμε το γραφείο των δασκάλων σε αίθουσα διδασκαλίας, για να χωριστεί υπεράριθμο τμήμα και να μην υποχρεωθούν οι γονείς ν’ αναζητούν σχολεία που θα δεχτούν τα παιδιά τους.
Αγωνιζόμαστε καθημερινά να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του Αναλυτικού Προγράμματος, που κάποιοι σχεδίασαν σε πείσμα της επιστήμης, της ζωής και της φύσης, για να μην εξοντώνουμε παιδιά επτά χρονών με τόσα πολλά διδακτικά αντικείμενα την ημέρα και ανάλογες νέες προσεγγίσεις. Να καλύψουμε τις ιδιαίτερες ανάγκες παιδιών, να αντιμετωπίσουμε την πίεση των γονιών, που βιώνουν τα αδιέξοδα με την καλλιεργημένη πεποίθηση ότι η αποστήθιση και ο καταναγκασμός είναι η καλύτερη υποθήκη για το μέλλον των παιδιών τους.
Προειδοποιήσαμε σε όλους τους τόνους ότι η αναδιάταξη της ύλης, τα εγχειρήματα της «διαισθητικής», ή «πρακτικής» μάθησης, η ασύνδετη διαδοχή της ύλης οδηγούν στην αδυναμία αφομοίωσης, στην ημιμάθεια, τη σύγχυση, το άγχος, την απογοήτευση, την αποστροφή στο σχολείο και τη μάθηση.
Οι γονείς, εγκλωβισμένοι στη επιβληθείσα λογικής της ατομικής ευθύνης, κόβουν άλλες ανάγκες της οικογένειας για να συνεχίσουν να ταΐζουν το Μινώταυρο της δωρεάν παιδείας.
Η καθημερινότητα στο σχολείο άλλαξε. Κάθε πρωί οι αφηγήσεις των παιδιών δεν έχουν να κάνουν με τι είδαν, τι άκουσαν από τον κόσμο, αλλά με τις οικογενειακές καταστάσεις που βιώνουν: την ανέχεια, την ανεργία, την απόλυση.
Στα διαλείμματα παιδιά δεν έχουν μαζί τους ένα κουλούρι, το μεσημεριανό φαγητό στο ολοήμερο για κάποια είναι μονάχα μια φέτα ψωμί.
Στο μάθημα φαίνονται τα αποτελέσματα της πολύωρης απουσίας των γονιών από το σπίτι, στη σωματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη, την ψυχική υγεία του παιδιού.
Η μείωση του βιοτικού επιπέδου της οικογένειας έχει ως πρώτη συνέπεια τη στέρηση της πρόσβασης στον πολιτισμό, το βιβλίο, την ψυχαγωγία.
Όλα αυτά γεννούν το ερώτημα πώς μπορεί ένα παιδί να έχει οποιεσδήποτε επιδόσεις στο οποιοδήποτε σχολείο. Επιδόσεις, που θα αποτελέσουν το κριτήριο «αξιολόγησης» του εκπαιδευτικού. Αξιολόγησης, που εισάγει την πιο ακραία τεχνοκρατική αντίληψη και προσδίδει στο σχολείο χαρακτηριστικά ανταγωνιστικής επιχείρησης.
Επιδόσεις ίσον μονάδες μέτρησης, ίσον πιστοποιητικά ποιότητας της κάθε σχολικής μονάδας. Το αν τα παιδιά ασχολούνται με δραστηριότητες, με τον πολιτισμό, το θέατρο, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο, με έκδοση μαθητικών εφημερίδων, με κοινωνικές δράσεις, με προγράμματα προσέγγισης των επιστημών, των τεχνών είναι παντελώς αδιάφορο, μη μετρήσιμο.
Για τους περισσότερους εξ υμών, σύμφωνα με δηλώσεις τους, είμαστε φυγόπονοι, της ήσσονος προσπάθειας.
Δεν μας τρομάζουν οι χαρακτηρισμοί, οι απειλές. Μας τρομάζουν τα ποσοστά διαρροής από την υποχρεωτική εκπαίδευση που θα πολλαπλασιαστούν από τις καταργήσεις, συγχωνεύσεις, τα υπερπληθωρικά τμήματα, την κατάργηση της στήριξης, τα προβλήματα στις μεταφορές.
Μα πάνω απ’ όλα μας τρομάζει η σκέψη ότι οι μαθητές μας που θα παραμείνουν στην εκπαίδευση, που θα προχωρήσουν, που θα γίνουν επιστήμονες χάρη στις προσπάθειες των δασκάλων τους και των καθηγητών τους, τις θυσίες των οικογενειών τους, τον ιδρώτα του λαού μας, θα καταλήξουν μετανάστες.
Γι αυτό δεν μας μένει άλλη επιλογή από τον καθημερινό αγώνα μας μέσα στην τάξη, να διαπαιδαγωγήσουμε ελεύθερους ανθρώπους και από το χρέος μας να συνεχίσουμε τους αγώνες για την παιδεία των παιδιών του λαού μας σε ένα σχολείο αντάξιό του.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου
